Nikt nie jest samotną wyspą

... postanowiłam podziękować publicznie moim darczyńcom, moim uzdatniaczom mnie samej do uzytku publicznego, moim namacalnym udowadniaczom, ze dobro istnieje i krązy w przyrodzie, ba dotyka mnie samej - jak juz nosem ryję wśród ryjek i ryjówek, to spada na mnie to Dobro Tego Świata tak materialnie, fizycznie, namacalnie

a

żebyście wiedziały, że płakałam, wzruszałam się, ryczałam - i że dobrze mi z tym - że dobrze być koło Was, być zauważalną, otoczoną czułością, pięknem

Izary zrobiła z ArtClay małą jednoskrzydłą... (czym zapowietrzyła mnie na calusieńki tydzień i zeznać chciałam, aniołka jednoskrzydlaczka noszę blisko serca), Jolinka przysłała mi bombkę z przepięknym monogramem (żeby mnie chyba podnieść na duchu z tego mojego tegorocznego bombek nierobienia), od Joasi mojej cudownej dostaję ciągle kartki, pocztówki, anioły (niech anioły całego świata będą z Tobą, Joasiu), u Huanity wygrałam candy na blogu (te zielone kolczyki jak oddech nadziei...) i jeszcze wzruszająca i jakże piękna kartka latem otrzymana

rachunek sumienia zrobiony - łez się wytrzeć nie da, bo jakoś złośliwie ciągle w oku siedzą i choć słowa marnie oddają to co czuję - to z serca dziękuję, wzruszona pozostaję, bo choć jakoś tak ciężkawo było, trudno - to jak tu się nie cieszyć, nie uśmiechnąć, jak tu się nie śmiać do Was pełną buzią?