Miętowa ochłoda cz.I

"To było tak, to było tak" ... właśnie tak zaczyna się jedna z piosenek Kabaretu Starszych Panów. Proza życia, która jest przyczynkiem niezwykłości. U mnie w pracowni może mniej klimatycznie niż w kultowym kabarecie, ale zaczęło się właśnie zwykłym upałem. No dobrze - niezwykłym - bo druzgocącym pracę (odmowa posłuszeństwa za strony sprzętu łączącego ze światem) przez AGD aż po niszczycielskiej suszy. Zachciało mi się mięty. Nie turkusów, ale mięty. Ochłodzenia. Ulgi dla wzroku i dla duszy. Moja biała konewka służy mi od wielu lat i ani myśli się zestarzeć czy zepsuć. Kolejnym problemem był brak decyzyjności - irysy czy chabry, chabry czy irysy - mat czy połysk. Męki nieludzkie. I tak wymodziłam i wypłodziłam konewkę na wyłącznie swoje potrzeby. Do pracy posłużyły mi farby kredowe Americany (rzeczona mięta), Pentartu (biele i inne odcienie), szablony Stamperii i spękania dwuskładnikowe Dali. Na dole konewki zauważycie małe ślady domów/miasteczka. Wykorzystałam genialne właściwości kredówek do przecierek (tzw. suchy pędzel) - wcześniej naklejając kontur domków i dachów z grubszego papieru.