coś delikatnego coś różowego

Branzoletka to dziwne spotkanie - dziwna historia. Wiedeń, śnieg, wiatr w oczy - piękne miasto i trudna pogoda. Tak jak we mnie: poszukiwanie spokoju a w sercu burza śniegowa. Oglądałam na stoisku z kamieniami biżuterię, co by powzdychać i może zainspirować się. I nagle w ręku wybucha mi branzoletka z ametystów. Fakt była mocowana na gumce jublilerskiej, ale sprzedawczyni dorobiła do tego teorię, że jeśli ametysty tak zareagowały, to znaczy, że mam w sobie jakiś nadmiar energii, jestem na zakręcie... ja nie wróżę sobie, nie stawiam kart - z przekonania, ze świadomości o szkodliwości dowiadywania się o przyszłości. Zainteresowanie spirytyzmem skończyło się, kiedy opadła fascynacja a dotarłam do wiedzy - no i dziękuję, dalej nie wchodzę: wykonałam szybki spirnt od tej tematyki. A taka teoria o niezwykłości zdarzenia najpierw zadziałała na mnie jak przysłowiowa płachta na byka. Albo inaczej, od razu stanełam okoniem. Tak czy siak cały zwierzyniec zodiakalny jest moją opozycją. Dostałam te wybuchowe resztki, żeby samodzielnie sobie z tego coś stworzyć. A więc jest ci oto taka skromna branzoletka. I wspomnienie Pani, wierzącej w mowę kamieni. Dla mnie kamienie mówią o pięknie ziemi, o naturze. Dużo mówią. A zeby nie być tak serio zbyt - małe, śliczne, eteryczne koczyki na różowo. Hura! Wiosna!